“Een stap zetten in het vertrouwen dat de volgende stap zich als vanzelf aandient”.
Hoewel ik de eerste tekenen van het voorjaar van de week in de atmosfeer waarnam, vind ik februari altijd een uitdagende, soms ronduit lastige, tijd (om nog maar niet te spreken van wat er nu allemaal in de wereld gaande is). Zo midden in de winter, alles is kaal, koud en als het even tegen zit grijs. De natuur lijkt doods, ik verlang naar het licht, de warmte en het voorjaar. Toch realiseer ik me dat dit een hele belangrijke tijd is.
De natuur neemt de tijd om écht af te sterven, daarmee ruimte makend en zich voorbereidend op nieuw leven. Wat een mooi proces als je er zo naar kijkt, wat gebeurt er veel in die donkere aarde. Nieuwe dingen kunnen pas ontstaan als je afscheid neemt van het oude realiseer ik me, als je écht kan loslaten en in vertrouwen dingen kan laten gaan. Bewust de keuze maken tot loslaten en overgave. Dan komt er vervolgens ruimte, leegte waarin iets nieuws geschapen kan worden. Deze momenten herken ik bijvoorbeeld als ik kunstzinnig werk… vanuit overgave en niet weten ontstaat een scheppingsmoment waarbij ik mezelf even overstijg. Dat is het moment dat de creatieve impuls van binnenuit kan komen, als vanzelf. Eerder niet volgens mij. Maar dat vraagt moed, moed en vertrouwen… vanuit de onzekerheid zoals die er nu is.
De laatste jaren merk ik dat ik steeds meer mijn ritme ga aanpassen aan de natuur. Voorheen ging ik zo ongeveer het hele jaar op hetzelfde tempo door. Totdat mijn lichaam steeds duidelijker ging protesteren door vage lichamelijke ongemakken of door een keer goed ziek te zijn – “soms moet je goed ziek zijn om gezond te blijven” zeggen ze wel eens. Nu gaat dat meestal anders en wat minder extreem, ik probeer me tijdig aan te passen aan wat mijn lichaam aangeeft, het tempo gaat een tand(je) lager en ik verwen mezelf – lees mijn lichaam – zo af en toe eens extra. Ondersteunend aan het stervensproces dat zich van binnen afspeelt. Vanuit dankbaarheid leven en niet langer overleven en sterven als een onderdeel van dat leven zien.
Dit is voor mij ook de tijd waarin de goede voornemens die ik vol goede moed heb gemaakt op de proef worden gesteld. Het wil niet altijd helemaal lukken zoals ik het me had voorgesteld, mijn hoofd wil toch weer teveel of te snel…. en ga zo maar door. En dan: dan komt het voor mij aan op volharding en vertrouwen! Ik focus me in dankbaarheid op de dingen die er zijn, dat kunnen hele kleine dagelijkse dingen zijn, of die ik gedaan heb. Ik kijk vol tevredenheid naar wat er is en houd mijn intentie waarmee ik me verbonden heb duidelijk voor ogen.
En verder probeer ik in rust- en stiltemomenten los te laten, (schijn)zekerheden, de controle die tot kramp kan leiden, het teveel willen etc. Ik probeer in dankbaarheid vanuit het nu ruimte te maken voor het sterven in mij, wetende dat juist daardoor straks de nieuwe knoppen kunnen uitkomen, ik in mijzelf weer verder tot bloei kan komen. Daarbij houd ik de kiemkracht van de natuur voor ogen. Een zaadje dat in het duister de krachten verzameld om als het moment daar is tegen de zwaartekracht in zijn weg naar het licht te vinden. Die kiemkracht zit in een ieder van ons!
Welke zaadjes zitten er diep in jou verborgen en hebben (extra) voeding nodig om straks op het juiste moment te ontkiemen en vol in het licht te komen?
Het kost tijd, moed en vertrouwen om oude dingen te laten afsterven, maar ditzelfde proces zorgt tevens voor nieuw zaad. En de nieuwe zaadjes hebben verzorging, geduld, liefde… nodig op naar een nieuwe fase. Ik verwonder me steeds opnieuw over deze cyclus van de natuur.
Klik hier voor enkele praktische tips om jouw kostbare zaadjes te ontdekken en te voeden.